De eerste dagen in Bolivia

Hallo lieve lezer van mijn reisblog!

Het is inmiddels dinsdag dus ik heb al 3 dagen in Bolivia erop zitten. Maar voordat ik met mijn verhaal over de belevenissen hier begin eerst over mijn laatste dag in Nicaragua en de vlucht naar Bolivia toe. Want dat was ook een ervaring zeg!

Mijn laatste schooldag in Bolivia voelde raar.. Had op school helemaal mijn plekje gevonden en die moest ik nu weer opgeven voor mijn volgende avontuur.. Eigenlijk voelde de hele dag raar. Wist niet of we nog iets speciaals gingen doen met de familie of wat er van me verwacht werd dus heb die dag eigenlijk niks gedaan. Oma leerde me om met kaas gevulde aardappel te maken en die heb ik samen met haar opgegeten.. De rest van de familie was er niet en at afhaalvoedsel voor de tv... Niet echt gezellig dus. Mijn laatste maaltijd bestond uit gefrituurde aardappel gevuld met kaas, bonen en rijst... Want aardappel en bonen zijn toch ook gewoon groentes?!

Om 4:30 s nachts werd ik opgehaald met de taxi om aan m'n nieuwe avontuur te beginnen. Na een snel afscheid van Antony en Vanesa reden we snel naar de vluchthaven. Eerste vlucht naar Panama. Korte vlucht waarna ik 6 uur moest wachten op de vluchthaven. En helaas had ik slecht tot geen internet dus het waren lange uren! Ik had op de markt in Nicaragua nog wat "broodjes" gekocht zodat ik ontbijt had. Maar je weet op de markt nooit helemaal wat je koopt.. Dus het was een verassing wat ik at. Duimen dat ik er geen buikpijn van zou krijgen!
Daarna door naar Santa Cruz (plaats in Bolivia) duurde z'n 5 uur maar er waren geen films in het vliegtuig.. Alleen een Disney-film dus uit verveling die maar bekeken haha. En daar kwam het, de buikkrampen.. M'n ontbijt was niet helemaal goed gevallen.. Gelukkig bleef het bij wat krampen! Wel merkte ik dat de Boliviaanse bevolking heel behulpzaam is! Als ik een praatje aanknoopte was het altijd enthousiast en wilde ze me graag overal mee helpen. Goed begin dus!
In Santa Cruz moest ik van 22:30 tot 7:30 wachten op mijn volgende vlucht.. Wat een helse uren waren dit! Lig je daar op een ijzeren bankje in de hallen van de vluchthaven. Iedere keer komen er mensen langs lopen en hoor je weer dingen, de airco stond te blazen alsof we nog in Nicaragua waren... Kortom weinig tot geen slaap. Ik was kapot!
Het vliegtuig van Santa Cruz naar Sucre (de plek waar ik momenteel verblijf) was ronduit bijzonder. Een vliegtuig met welgeteld 39 passagiersplekken en leek super oud! Heb maar weinig van de vlucht meegemaakt want lag in een diepe coma. Maar geland in Sucre kon je zien dat niet veel mensen hier naartoe vlogen. De aankomsthal was net zo groot als de woonkamer bij m'n ouders en de bagage ging op een net niet handaangedreven bagageband. Weer een ervaring rijker!

Een taxi bracht me naar m'n vrijwilligershuis. Tenminste dat stond in de brieven die ik had gekregen van de organisatie. Maar ik kwam aan in een huis waarin een moeder en haar zoon van 22 woont. Een kamer voor de vrijwilliger kan je het meer noemen.. Dus dat viel even tegen, geen andere toeristen waaraan ik me kan optrekken hier! Maar na snel m'n bed in gedoken te hebben en lekker bij geslapen te hebben merkte ik de verschillen met Nicaragua. Ik heb hier een bed, kast, WiFi en een WARMwater douche! Wat kan je daarvan genieten als je het 4 weken niet hebt gehad!
In dit huis betekend het dat ik er echt alleen maar slaap. Koken en eten doe je alleen.. Dus direct boodschappen gedaan en door de stad gewandeld. Maar hier vergis je je al snel in. Sucre ligt hoog gelegen en dat merk je! Veel minder zuurstof in de lucht dus bij het minste of geringste ben ik helemaal buiten adem. Zelfs na een Skype gesprek met papa en mama loop ik al te puffen! Veel rusten en drinken is het medicijn dus daar gok ik maar op.

Zoals ook in Nederland was afgelopen zondag de eclips te zien. Ik was super moe dus wilde dit eigenlijk aan me voorbij laten gaan totdat de zoon vroeg of ik niet meeging naar een vriends huis. Ja, ik moet toch iets aan sociale contacten opbouwen dus JA! Ik ga wel mee!
Het was een ervaring haha. Op de heenweg vertelde de zoon, Francisco, me in goed Engels over de omgeving en tussen neus en lippen door ook dat hij wel wat lsd ging gebruiken vanavond. Of ik daar problemen mee had.. Nouja, weinig keus he! Dus aangekomen bij die vriend werd er veel gekletst en door Francisco en een andere vriend werd er veel gelachen. Samen hebben we buiten naar het veranderen van de maan gekeken en daarna wilde ik toch wel heel erg graag naar huis. Ik was dood op en had het koud! Het is hier overdag lekker weer voor een T-shirt maar s avonds koelt echt flink af!

Maandag was de eerste dag in het kinderhuis Miski Waky. En helaas viel deze tegen. Het tehuis had me niet echt verwacht en de leidster die aanwezig was had het te druk denk ik om me wegwijs te maken. Met als gevolg dat ik de hele dag maar een beetje heb gekeken en weinig snapte van wat er gaande was. Wel kreeg ik een indruk van de meisjes. Allemaal met vieze handen en kapotte en vieze kleren lopen ze rond. De hygiëne is nog ver te zoeken. Maar allemaal hebben ze een smile en zijn echt dametjes aan het worden.

Gelukkig was vandaag mijn tweede dag en deze beviel me vele malen beter! Ik heb de meisjes kunnen helpen met het maken van hun huiswerk voor rekenen ( het oefenen van de tafels) ik heb met ze gespeeld en met ze kunnen "kletsen" (dit blijkt nog wel heel lastig te zijn!)
Gelukkig is er nu ook een andere vrijwilliger Matthia. Zij is hier nu al 6 weken en blijft in totaal een jaar. Dus zij kon met goed dingen uitleggen en me een beetje op sleeptouw nemen. Zo heeft ze me laten zien waar de dossiers van de kinderen liggen. Ik heb er twee doorgebladerd en de meisjes komen uit arme wijken en waar ze moeten werken als ze thuis zouden zijn. Ook wonen ze bij verslaafde ouders.. Gelukkig kunnen we in ins huis een veilig thuis voor ze bieden. Ook al zijn er hier strikte regels. Alle borden moeten worden leeggegeten ( en er wordt heel veel opgeschept voor de kleine meiden. Want ze komen standaard binnen met ondergewicht. Ook wordt het eten gedoneerd, dus bevat vaak weinig groentes en veel zetmeel), de meiden moeten zelf hun borden en kleren wassen (zelfs die van 6 jaar oud), er moet brood verkocht worden op de markt en er is een strak corvee rooster.
Ook wordt er veel op de hygiene gewezen. Wat alleen maar goed is want hier ontbreekt een hoop! Vandaar dat er vandaag studenten uit de tandartsenpraktijk in huis kwamen om het een en ander uit te leggen. Leuk om te zien dat ze wel willen leren!

Matthia, de andere vrijwilliger, is erg ambitieus. Mede omdat zij hier ook langer blijft. Zij wil de meiden leren hoe je brood moet verkopen en hoe belangrijk hygiene is. Dus leren om ze te laten wassen met warm water is een stap die we morgen gaan ondernomenen. Nu was iedereen met koud en vies water..
Ook willen we een meer huiselijke sfeer creëren.. Kortom vele plannen! Hopelijk kunnen we een klein steentje bijdragen!

Maar het allerbelangrijkste is om liefde te tonen. Met een aai over hun bolletje beginnen ze al te stralen!

Ik heb nog veel meer te vertellen want er zijn hier zo veel nieuwe indrukken maar ik stop ermee voor vandaag. Volgende keer weer meer!

Liefs Lenneke