Allerlaatste werkweek bij Misky Wasi
Blijf op de hoogte en volg Lenneke
24 Oktober 2015 | Guatemala, El Tejar
Hallo allemaal!
Jeetje wat is de tijd voorbij gevolgen! Mijn tijd hier in Sucre zit er al weer op. Ik heb m'n backpack ingepakt en wacht nu tot dat ik in de nachtbus kan stappen richting Uyuni (de zoutvlaktes van Bolivia). En terwijl ik dit typ heb ik een raar gevoel in m'n buik. Aan de ene kant heb ik er heel veel zin in om aan het nieuwe avontuur te beginnen. ECHT backpacken! Maar ik laat hier wel veel vrienden, collega's en lieve meisjes uit mijn werk achter... Ik ben echt gehecht geraakt aan deze lieve speciale mensen en had graag nog meer tijd met hen doorgebracht. Maar dan blijft het afscheid altijd nog vervelend dus het is goed dat ik nu ga.
Ik zal jullie even bijpraten over mijn afgelopen week.
Maandag heb ik zoals de laatste week hard gewerkt. Werkdagen van 8 uur tot 22 uur zijn inmiddels normaal geworden. In de ochtend help ik met huiswerk en hygiene. Als de meiden op school zijn hebben we een vergadering over hoe de dag ging, wat aandachtspunten zijn en nemen we de planning van de volgende dagen door. Eigenlijk zo ik maandagmiddag een vergadering op het hoofdgebouw bijwonen over de verdere plannen en over dingen die wij vonden die beter konden (zoals het eten; reuze pan met pasta maar dan maar een boterhambakje vol met saus voor 30 kinderen..). Maar m'n baas vroeg me of ik niet wilde blijven. Een meisje heeft de bof en ging niet naar school. En m'n baas had liever niet dat zij alleen thuis was. Dus ik ben gebleven en heb tijd gehad om alle foto's eindelijk op de computer te zetten.
Dinsdag ben ik toen de meiden op school waren naar de markt gegaan om bestek voor hen te kopen. Dertig lepels, vorken en messen. De vrouw van het kraampje keek me wat raar aan en moest een vriend opbellen die de voorraad kwam aanvullen want zij had niet genoeg in dr kraampje haha!
Uitgelegd waar voor het was en dat maakte veel goed. Op deze markt scheelde het me 100 bolivianos dan op de markt waar ik gewoonlijk mijn boodschappen doe. Dus dat was weer een meevaller en het gedoneerde geld van papa en mama is goed besteed. Iedere dag tellen we al het bestek en het is ieders verantwoordelijkheid dat al het bestek aanwezig is! Scheelt zo veel werk en gedoe!
Woensdagavond was er een activiteit van de Spaanse school. Wally heet het. Het is een soort volleybal en squash in een. Je doet volleybal maar daarbij mag je ook de muren gebruiken. Het gaat dus heel snel en met veel effect. Was zoals altijd weer erg gezellig!
Donderdag was de dag dat in het teken stond van mijn afscheid. Ik had voor iedereen foto's laten afdrukken en papier en ander knutselspul gekocht om hiervan leuke fotolijstjes te maken. Dit was een groot succes! De kinderen vonden de foto's geweldig en bleven maar knippen en plakken! Iets waar ik me in het begin best wel zorgen om maakte. Zouden ze het wel leuk vinden want had ze nog nooit zien knutselen of tekenen. Maar wat bleek ze vonden het geweldig maar omdat er gewoonlijk geen spullen zijn om creatief te zijn word dit nooit gedaan. Schriften zijn niet om in te tekenen want die heb je gekocht en dat is dus voor school. Niet om mee te spelen.
De meiden waren super dankbaar en vroegen me wel honderden keren of ik echt weg moest gaan. Je kan toch ook hier werken? En toen ik uitlegde dat ik een 3-daagster tour door de zoutvlaktes ga maken vroegen ze me; " oh dan kunnen we woensdag dus weer samen spelen en m'n huiswerk maken. Dan zijn de drie dag wel weer om!" Super lief allemaal!
In de middag weer een bezoek aan de markt gebracht want oma heeft ook geld gedoneerd. Hiervan heb ik nieuwe bezems, naald en draad en nieuwe knopen voor de schooluniformen, een afdruiprek en nieuwe sponzen voor kunnen kopen. Allemaal benodigdheden waar het huis echt aan toe is maar waarvoor er geen geld is.
Vrijdag stond in het teken van de ouders die langs kwamen. We hebben sinds 3 weken een nieuwe baas en daarbij is het goed om ook contact met de ouders te hebben en de relatie tussen de ouders en het kind te zien. Sommige kinderen verstopten zich letterlijk in hun kamer omdat ze liever niet met hun vader praten. Heftig om te zien hoor!
Helaas kon ik weinig met die ouders want vaak zijn ze analfabeet en kunnen ze alleen maar in het dialect van hier praten. En dat lijkt echt niks op Spaans..
Om 14:00 uur was het dan tijd voor het afscheid. Dit verliep rommelig want de meiden moeten ook snel naar shool dus ze realiseerden zich niet dat ik weg zou gaan. Dus toen ik ze veel geluk op school wenste en dat ik vertelde dat ik ze niet meer zag renden ze op me af met knuffels en kussen. Snel een kus en een knuffel, een aai over hun lieve bolletjes en weg moesten ze. Misschien ook maar beter voor ze dat ze er. Iet te lang bij stil stonden. Ik had een brok in m'n keel en was blij dat zij vrolijk naar school konden gaan.
Vrijdagavond had weer kookles en daarna had ik met mijn collega's afgesproken om mijn laatste avond te vieren in een bar met live muziek. Super gezellig! Leuke afsluiting van mijn reis hier in Sucre! Al waren we wel verstandig en hebben we het niet laat gemaakt. Want zaterdag, vandaag dus, moest er gewerkt worden.
In het jongenshuis werd een lunch georganiseerd waarvoor 300 kaartjes verkocht waren om geld in te zamelen voor nieuwe schoolboeken en schriften voor het nieuwe schooljaar. Dus al vroeg in de morgen zat ik aardappels te schillen en waren de jongens koeientongen aan het schoonmaken. Dit was een hoofdingrediënt van een van de gerechten.
Het was vandaag hard werken. Veel borden afwassen met natuurlijk koud water en met de hand en veel opruimen. Maar hopelijk hebben we veel geld kunnen inzamelen!
Helaas vandaag ook afscheid moeten nemen van Matthia, Ana en mijn baas. Hopelijk houden ze me goed op de hoogte via de whatsapp en spreek ik ze snel weer!
Vanaf vanavond ben ik dus een backpacker en hopelijk heb ik regelmatig internet zodat ik jullie op de hoogte kan houden. Want ik zal weer wel nieuwe indrukken krijgen en veel meemaken gok ik zo!
Lieve lezers tot snel!
Jeetje wat is de tijd voorbij gevolgen! Mijn tijd hier in Sucre zit er al weer op. Ik heb m'n backpack ingepakt en wacht nu tot dat ik in de nachtbus kan stappen richting Uyuni (de zoutvlaktes van Bolivia). En terwijl ik dit typ heb ik een raar gevoel in m'n buik. Aan de ene kant heb ik er heel veel zin in om aan het nieuwe avontuur te beginnen. ECHT backpacken! Maar ik laat hier wel veel vrienden, collega's en lieve meisjes uit mijn werk achter... Ik ben echt gehecht geraakt aan deze lieve speciale mensen en had graag nog meer tijd met hen doorgebracht. Maar dan blijft het afscheid altijd nog vervelend dus het is goed dat ik nu ga.
Ik zal jullie even bijpraten over mijn afgelopen week.
Maandag heb ik zoals de laatste week hard gewerkt. Werkdagen van 8 uur tot 22 uur zijn inmiddels normaal geworden. In de ochtend help ik met huiswerk en hygiene. Als de meiden op school zijn hebben we een vergadering over hoe de dag ging, wat aandachtspunten zijn en nemen we de planning van de volgende dagen door. Eigenlijk zo ik maandagmiddag een vergadering op het hoofdgebouw bijwonen over de verdere plannen en over dingen die wij vonden die beter konden (zoals het eten; reuze pan met pasta maar dan maar een boterhambakje vol met saus voor 30 kinderen..). Maar m'n baas vroeg me of ik niet wilde blijven. Een meisje heeft de bof en ging niet naar school. En m'n baas had liever niet dat zij alleen thuis was. Dus ik ben gebleven en heb tijd gehad om alle foto's eindelijk op de computer te zetten.
Dinsdag ben ik toen de meiden op school waren naar de markt gegaan om bestek voor hen te kopen. Dertig lepels, vorken en messen. De vrouw van het kraampje keek me wat raar aan en moest een vriend opbellen die de voorraad kwam aanvullen want zij had niet genoeg in dr kraampje haha!
Uitgelegd waar voor het was en dat maakte veel goed. Op deze markt scheelde het me 100 bolivianos dan op de markt waar ik gewoonlijk mijn boodschappen doe. Dus dat was weer een meevaller en het gedoneerde geld van papa en mama is goed besteed. Iedere dag tellen we al het bestek en het is ieders verantwoordelijkheid dat al het bestek aanwezig is! Scheelt zo veel werk en gedoe!
Woensdagavond was er een activiteit van de Spaanse school. Wally heet het. Het is een soort volleybal en squash in een. Je doet volleybal maar daarbij mag je ook de muren gebruiken. Het gaat dus heel snel en met veel effect. Was zoals altijd weer erg gezellig!
Donderdag was de dag dat in het teken stond van mijn afscheid. Ik had voor iedereen foto's laten afdrukken en papier en ander knutselspul gekocht om hiervan leuke fotolijstjes te maken. Dit was een groot succes! De kinderen vonden de foto's geweldig en bleven maar knippen en plakken! Iets waar ik me in het begin best wel zorgen om maakte. Zouden ze het wel leuk vinden want had ze nog nooit zien knutselen of tekenen. Maar wat bleek ze vonden het geweldig maar omdat er gewoonlijk geen spullen zijn om creatief te zijn word dit nooit gedaan. Schriften zijn niet om in te tekenen want die heb je gekocht en dat is dus voor school. Niet om mee te spelen.
De meiden waren super dankbaar en vroegen me wel honderden keren of ik echt weg moest gaan. Je kan toch ook hier werken? En toen ik uitlegde dat ik een 3-daagster tour door de zoutvlaktes ga maken vroegen ze me; " oh dan kunnen we woensdag dus weer samen spelen en m'n huiswerk maken. Dan zijn de drie dag wel weer om!" Super lief allemaal!
In de middag weer een bezoek aan de markt gebracht want oma heeft ook geld gedoneerd. Hiervan heb ik nieuwe bezems, naald en draad en nieuwe knopen voor de schooluniformen, een afdruiprek en nieuwe sponzen voor kunnen kopen. Allemaal benodigdheden waar het huis echt aan toe is maar waarvoor er geen geld is.
Vrijdag stond in het teken van de ouders die langs kwamen. We hebben sinds 3 weken een nieuwe baas en daarbij is het goed om ook contact met de ouders te hebben en de relatie tussen de ouders en het kind te zien. Sommige kinderen verstopten zich letterlijk in hun kamer omdat ze liever niet met hun vader praten. Heftig om te zien hoor!
Helaas kon ik weinig met die ouders want vaak zijn ze analfabeet en kunnen ze alleen maar in het dialect van hier praten. En dat lijkt echt niks op Spaans..
Om 14:00 uur was het dan tijd voor het afscheid. Dit verliep rommelig want de meiden moeten ook snel naar shool dus ze realiseerden zich niet dat ik weg zou gaan. Dus toen ik ze veel geluk op school wenste en dat ik vertelde dat ik ze niet meer zag renden ze op me af met knuffels en kussen. Snel een kus en een knuffel, een aai over hun lieve bolletjes en weg moesten ze. Misschien ook maar beter voor ze dat ze er. Iet te lang bij stil stonden. Ik had een brok in m'n keel en was blij dat zij vrolijk naar school konden gaan.
Vrijdagavond had weer kookles en daarna had ik met mijn collega's afgesproken om mijn laatste avond te vieren in een bar met live muziek. Super gezellig! Leuke afsluiting van mijn reis hier in Sucre! Al waren we wel verstandig en hebben we het niet laat gemaakt. Want zaterdag, vandaag dus, moest er gewerkt worden.
In het jongenshuis werd een lunch georganiseerd waarvoor 300 kaartjes verkocht waren om geld in te zamelen voor nieuwe schoolboeken en schriften voor het nieuwe schooljaar. Dus al vroeg in de morgen zat ik aardappels te schillen en waren de jongens koeientongen aan het schoonmaken. Dit was een hoofdingrediënt van een van de gerechten.
Het was vandaag hard werken. Veel borden afwassen met natuurlijk koud water en met de hand en veel opruimen. Maar hopelijk hebben we veel geld kunnen inzamelen!
Helaas vandaag ook afscheid moeten nemen van Matthia, Ana en mijn baas. Hopelijk houden ze me goed op de hoogte via de whatsapp en spreek ik ze snel weer!
Vanaf vanavond ben ik dus een backpacker en hopelijk heb ik regelmatig internet zodat ik jullie op de hoogte kan houden. Want ik zal weer wel nieuwe indrukken krijgen en veel meemaken gok ik zo!
Lieve lezers tot snel!
-
24 Oktober 2015 - 23:58
Mam:
Ongelooflijk trots! Dit wilde je mee maken! En dat heb je met volle teugen gedaan! Ups En downs dat zeker maar reeel terugkijkend is dat heel normaal! Nu weer een nieuw avontuur! Spannend voor jou en mij maar weet zeker dat ook dit gaat lukken! Veel plezier! -
25 Oktober 2015 - 07:51
Marjolijn:
Lieve Lenneke ik kan me voorstellen dat het afscheid met de kinderen lastig was. De kinderen zijn super blij dat je er was en laten dit zeker zien met grote knuffels. -
25 Oktober 2015 - 14:25
Manon:
Jeetje Lenneke, wat ontzettend fijn dat je het zo naar je zin hebt (gehad). Ik lees je blogs met veel plezier en ben benieuwd naar je nieuwe avonturen! Heel veel plezier en geniet ervan -
25 Oktober 2015 - 14:25
Manon:
Jeetje Lenneke, wat ontzettend fijn dat je het zo naar je zin hebt (gehad). Ik lees je blogs met veel plezier en ben benieuwd naar je nieuwe avonturen! Heel veel plezier en geniet ervan -
25 Oktober 2015 - 15:41
Wil:
he leuk te lezen dat je zo van die kinderen hebt genoten. Nu weer op naar een nieuw avontuur, ben al benieuwd naar de volgende blog. Zal ook weer een ervaring zijn.
Geniet er nu maar van het is je gegund!
liefs Wil en Marcel en Pauline -
26 Oktober 2015 - 08:23
Wilma:
Goed bezig, Len! Jammer voor de kinderen dat je al weer weg gaat, maar je hebt je stempel volgens mij wel gezet.
Veel plezier nog met het backpacken. -
27 Oktober 2015 - 23:53
Elsbeth:
Hee Lenneke, wat klinkt dat gaaf zeg! super fijn dat je het zo naar je zin hebt gehad, en dat de kinderen zo dankbaar zijn!:) Heel veel plezier met het backpacken! Groetjes Elsbeth -
28 Oktober 2015 - 11:16
Anne:
Hi Len, het einde van een mooi avontuur maar het begin van een nieuwe, ben zo benieuwd naar je volgende blog!! Mooi idee dat je de meisjes en het huis hebt kunnen helpen met het geld van je ouders en oma! Ik ben trots op je wat je tot nu toe allemaal al hebt bereikt. Geniet van je laatste weken! Dikke kus -
29 Oktober 2015 - 17:29
Trijnie:
Lieve lenneke, wat geweldig om dit allemaal te mogen mee maken. Wat een waardevolle belevenis. Ik wens je nog een goeie tijd veel liefs vanuit Kapelle,Trijnie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
